Дзіўна, што менавіта еўрапейцу атрымалася стварыць такую праўдападобную кінаопрастору амерыканскай глыбінкі і так трапна прайсціся па яе злабадзённых праблемах.
Падводзім імправізаваныя вынікі года.
Мае ўражанні ад новага фільма Гільерма дэль Тора.
Усё, за што я лаяў «Абуджэнне сілы», можна прыгадаць і зараз.
Пра што гэты фільм? Пра каханне?
Фільм спрабуе развіць, а не пераказаць ідэі арыгінала — і гэта, мабыць, галоўнае, што можна паставіць у заслугу аўтарам.
Калі б мяне спыталі, пра што гэта карціна, то я б сказаў, што яна пра пошук сябе ў натоўпе танцуючых людзей.
Кожны асобны кавалачак гэтай меланхалічнай мазаікі выглядае даволі стыльна, вось толькі скласці гэтыя фрагменты ў адзіную апавядальную структуру практычна немагчыма. Дый ці патрэбна гэта?
Самы мізантрапічны фільм пасля «Галавы-гумкі».
Макота Сінкай зрабіў чарговы магутны стрэл, асвятліўшы салютам падлеткавай рамантыкі сэрцы акапаўшыхся цынікаў.
Коратка пра фільмы «Любой цаной» і «Ветраная рака».
З’яўленне такога кіно і яго высокая ацэнка кажуць пра прымірэнне датчанаў са сваёй гістарычнай праўдай і сведчаць пра тое, што Другая сусветная вайна для Даніі скончылася.
Няроўная, але і не нудная, а месцамі нават смешная гісторыя пра будаўнікоў камунізму – няўдачнікаў.
Няма нічога дзіўнага і недарэчнага ў тым, што чалавек, адчуўшы сябе ў турме, пачынае ламаць сцены.
Анімацыйная сацыяльная драма з элементамі псіхалагічнага і шпіёнскага трылера.
Гэта не проста ваенная драма. Шмат у чым гэта псіхалагічны трылер пра супрацьстаянне ворагу, які нябачны, але адчуваецца на ўзроўні інстынктаў.
Гледзячы на тое як людзі розных характараў рэагуюць на навіну пра хуткую згубу ўсяго існага, задумваешся пра гэта і сам.
Крыху разважанняў на тэму трэйлераў і постараў да кінастужак.
Не той фільм назвалі «Люстэркам». Можна колькі хочаш сварыцца і пляваць ва ўласнае адлюстраванне, але лепей яно ад гэтага не стане.
У нас знік дух авантурызму, мы перасталі распырскваць гаўно на бацькоў каханых жанчын!
«Піраты Карыбскага мора» гэта занадта дарагое кіно, каб эксперыментаваць з ім. Так што ўсе новаўвядзенні тут накіроўваюцца па пракладзеным раней дарожкам.
Такога кардынальнага разыходжання ў водгуках я не бачыў з часоў «Абуджэння Сілы». І што самае цікавае, хваляць і лаюць фільм таксама за рознае.
Ніякіх выгнанняў д’ябла, разні ў закінутых хатах і іншага эксплуатацыйнага смецця ад свету кіно. Толькі людзі і іх учынкі.
Выдатны сплаў камедыі і драмы з добрымі дыялогамі і запамінальнымі сцэнкамі, па якіх можна выкладаць псіхалогію.
Відэаэкскурсія па трывожных успамінах і пужалых мастацкіх вобразах у галаве творцы.
Чаму «Сайлент Хіл» гэта добрая кінаадаптацыя гульні, а «Крэда забойцы» не?
Своечасовы прагляд арыгінальнага аднайменнага анімэ 1995 года хутчэй перашкодзіў мне ў разуменні новай карціны, чым дапамог. Мы атрымалі два абсалютна розных фільма, як па жанры, так і па сэнсавым напаўненні.
Як бы я ні любіў ваенныя драмы і як бы ні шанаваў Роберта Земекіса, пра «Хаўруснікаў» я магу сказаць мала добрага.
Тыя, каго хвалююць пачуцці вялікай малпы да маленькай жанчыны, могуць перагледзець фільм 2005 года, а тут ім відавочна не рады. Бо тут сапраўдны, дзяры яго чорт, В’етнам!
Нарэшце ў мяне з’явіўся кандыдат, за якога можна пахварэць на цырымоніі «Оскар». Прынамсі, у намінацыі «Найлепшы фільм».
Трэба трымацца далей ад серыялаў. Але час ад часу можна.
«Ла-ла Лэнд» лезе да цябе абдымацца, як пажылая кабета, якая перапіла на нечым вяселлі: «Ну, давай жа, кахай мяне! Ну, што табе яшчэ трэба?»
Прыгадваю найбольш яркія ўражанні, якія мне летась давялося перажыць дзякуючы гульням і кіно.
«Ізгой-адзін» гэты не гучны працяг франшызы, гэта толькі адна асобна ўзятая гісторыя. Гісторыя пра чорнарабочых вайны…
Калі б я заўтра раніцай выйшаў з пад’езда і выявіў, што над домам вісіць гэта блюда, я б проста паправіў каўнер і пайшоў на работу.
Так атрымалася, што я за кароткі прамежак часу паглядзеў адразу тры фільма-біяграфіі. Усе яны па-свойму мяне ўразілі і выклікалі жаданне падзяліцца пэўнымі думкамі.
Я разумею, усе мы тут кінаінтэлектуалы і гульнеэліта і змагаемся за ўсё добрае супраць усяго дрэннага. Але пры гэтым усе…
Я не вельмі люблю баевікі. Фільмы, дзе няма ні сэтынгу, ні драмы, ні інтрыгі — толькі тупая бойка. Нарэшце колькі…
«Неонавы дэман» — першы фільм у маім жыцці, які я захацеў перагледзець адразу ж пасля прэм’ернага прагляду. Пажадана ў шлеме…
Я лічу сябе вялікім прыхільнікам аўтараў, якія адносяцца да так званага «страчанага пакалення», хаця чытаў толькі карыфеяў: Фіцджэральда, Рэмарка, Хэмінгуэя……
Паклікалі мяне сябры на «Дзень Незалежнасці: Адраджэнне». Спачатку я не хацеў ісці, а калі схадзіў, не хацеў нічога пра гэты…
Адразу скажу, што загаловак не адлюстроўвае ўсёй сутнасці паста, таму што я планаваў пісаць пра адно, але пачаў пра іншае, а…
Колькі гадоў мінула… Мы чакалі так доўга, што ўжо і забыліся, чаго насамрэч чакаем… А можа, ніколі і не ведалі……
Паглядзеў я на выхадных свежы фільм «Эддзі “Арол”». З выгляду чарговая спартыўная паўкамедыя-паўдрама пра звычайнага хлопца, «які здолеў». Але мяне…
Я ішоў на «Зорныя войны» і чакаў убачыць некаторае лайно. Сабраўшы ў кулак усю сваю сілу светлага боку, я прыйшоў…
На прэм’ерны паказ «Тэрмінатар: Генезіс» сыйшлася разнамасная грамада. Сабраць у адным зале падлеткаў ды пакаленне VHS — гэта камерцыйны поспех….
Ёсць такое непрыемнае пачуццё, калі тое, што ты шануеш раптоўна робіцца агульнадаступным. Вось варышся ты памаленьку ў якой-небудзь вузкай тэме,…
Ніколі не разумеў людзей, якія ходзяць у кінатэатр на гістарычныя драмы, а потом скардзяцца: «нудна», «ледзь вытрымалі», «усё праспаў» і…