За апошні год я стаў пісаць значна радзей, пакуль нарэшце зусім не перастаў. Не магу сказаць, што я быў дужа заняты. Не, я проста не хацеў, не разумеў навошта… Насамрэч і зараз не разумею, але хацеў бы разабрацца.

У такіх выпадках самым правільным рашэннем было б спытаць сябе: «А навошта пачынаў?» і вярнуцца ў памяці на тры гады таму, калі я напісаў тут свой першы пост пра фільм «Шукальнік вады».

Тады мне проста хацелася звярнуць увагу на добры фільм, які, як я тады быў упэўнены, ніхто не заўважыць. А калі заўважыць, то хутка забудзе. Як бачыце, гэтак і адбылося. Шкада, добрае кіно старой школы… Але гаворка зараз, вядома, не пра яго.

Здаецца, я пачынаў зусім нядаўна, але менавіта дзякуючы запісам пачынаеш разумець, як ты змяніўся за гэты час. Іншы раз чытаеш свае старыя пасты і не верыш, што сам гэта напісаў. Але цешыць, што напісана добра — заўсёды прыемна знайсці аднадумца, нават калі гэта ты сам з мінулага.

«Я-заўчарашні» бачыў нешта рамантычнае ў змаганні з ветракамі, шукаў праўду ў мастацтве, як антычныя філосафы, што катавалі сябе пытаннем пра першаматэрыю.

«Я-ўчарашні» згадзіўся з бессэнсоўнасцю ўсяго існага і проста імкнуўся шукаць добрае і прыемнае ва ўсім, што мяне акружае.

«Я-сённяшні» прыйшоў да нейкіх крайніх формаў філасофскага скептыцызму аж да так званага саліпсізму — у маім выпадку поўнага адмаўлення каштоўнасці ўсяго, што ляжыць за межамі ўласнай свядомасці.

Магчыма, «Я-заўтрашні» злічыць гэтыя меркаванні дзяцінствам і вернецца да «Я-ўчарашняга», як гэта рэкамендуюць псіхолагі, але на сённяшні дзень я прыйшоў да нейкай самаізаляцыі свядомасці. Што гэта, тупік светаўспрымання ці нірвана? Пакуль неясна, але я ўпершыню адчуў, наколькі блізкія абсалютнае зняволенне і абсалютная воля.

Навошта я пішу гэты і іншыя тэксты? Усе гэтыя думкі не значаць нічога за межамі маёй галавы, у рамках якой я магу стварыць альтэрнатыўную рэальнасць, дзе я ўсё гэта ўжо напісаў і апублікаваў.

Але на тых жа шалях знаходзіцца нейкая неймаверная вера. Вера ў існаванне адрасата — свайго роду дыягенаўскага Чалавека, які не проста зразумее, але адчуе.

Гучыць высакамоўна, улічваючы, што пішу я галоўным чынам пра простыя забавы. З іншага боку, на мой погляд, менавіта тое, як чалавек праводзіць свой вольны час, тое, што ён шукае для сябе ў гэтым вольным часе, характарызуе яго больш за ўсё. Праца, як асноўны занятак, вядома, таксама кажа шмат пра асобу, але ў штодзённым рытме яна выступае ў якасці канстанты накшталт сну, і толькі ў вольны часу мы з’яўляемся суб’ектамі ў поўным сэнсе.

Дзякуючы сваім ведам і здольнасцям я мог бы пісаць пра палітыку, гісторыю і розныя сацыякультурныя з’явы. Але гэтыя тэмы наскрозь працятыя раз’ядаючым духам гнілога дзярма і б’юць з кожнай шчыліны пад такім напорам, што самы час паклапаціцца пра гаўнанепранікальны каўчэг. Мне хочацца забыцца на ўсё, што я ведаю пра мінулае чалавецтва і ніколі не думаць пра яго будучыню.

Доўгі час я ратаваўся ў выдуманых светах. І гаворка тут не толькі і не столькі пра фантастыку. З дзяцінства я мроіў гісторыяй і даўно мінулымі падзеямі. Але мне спатрэбілася шмат гадоў, каб зразумець: тая гісторыя, якой мы яе ведаем, гэта толькі шматразовае адлюстраванне нейкай рэальнасці, якую немагчыма ўявіць у поўнай меры. Нават калі ўзнавіць усе атрыбуты мінулай эпохі, няма ніводнай магчымасці перайсці да адпаведнай формы мыслення, а значыць, усё, што мы завём гісторыяй, з’яўляецца толькі гульнёй у бутафорыю і гонкай за чарговым красвордным адкрыццём. І ўсё гэта было б не так страшна, калі б не арэол крывадушнасці, хлусні і агрэсіі, які атачае гэту навуку.

Мне хацелася ад усяго гэтага адысці. Хацелася пісаць пра простыя і прыемныя рэчы, у якіх я разбіраюся. Паказаць, што на беларускай мове можна пісаць пра актуальныя і цікавыя пытанні, а не толькі пра праблемы сялянства і незадаволенасць уладай… Але ўсё гэта быў той самы «Я-заўчарашні» і тыя самыя ветракі…

«I can hear the sound

Of a windmill going round…»

Пакуль я пішу гэты тэкст, у галаву лезе мноства адсылак і цытат з розных мастацкіх твораў. Добрых твораў. Напісаць пра іх было б самай простай і правільнай задумай. Але мая праблема не ў тым, што мне пісаць няма пра што. Мне пісаць няма для чаго.